στον πλανήτη των μοτίβων

2.11 π.μ. μετά από μια “run forest run” μέρα, αυτό δεν ήταν 24ωρο αλλά project, δύο πράγματα μου ήρθαν ξαφνικά στο μυαλό. Τις προάλλες μια φίλη μου είπε πως άμα δεις την Γη από πάρα πολύ ψηλά , όχι από αερόστατο, από πιο ψηλά, όχι από αεροπλάνο, από ακόμα πιο ψηλά, από διαστημόπλοιο, η επιφάνεια της υποκύπτει στη σμίκρυνση λόγω της απόσταστης και μοιάζει με ένα ακατέργαστο φυσικό πάττερν. Ε, λοιπόν, αυτή είναι η πιο στυλάτη γεωγραφική περιγραφή που έχω ακούσει. Παράλληλα, σκεφτόμουν πως κάθε μέρα όταν ξυπνάω το πρωί ζητιανεύω για λίγο ακόμα ύπνο. Όχι για να ξεκουραστώ. Για να ονειρευτώ. Υπάρχει κάτι στα ονείρα που για μένα τα κάνει μαγικά. Αυτή η αυθαίρετη ιδιότητά τους να προκαλούν σε ένα υποθετικό χωροχρόνο την συνύπαρξη ανθρώπων από το παρελθόν, τοπίων, χωρών και γειτονιών που ίσως πήγες για μια φορά ή και ποτέ, εικόνων που υπάρχουν μόνο στη σφαίρα του δικού σου μυαλού πασπαλισμένη με άφθονες δόσεις τρελού σεναρίου. Κατά συνέπεια, 1η σκέψη + 2η σκέψη = νέα σκέψη! Και αυτη τη νέα σκέψη, σήμερα το απόγευμα, στην καρδιά της Αθήνας, την είδα να στέκεται μπροστά μου σε ράφια, κούκλες, κουτιά και κρεμάστρες. Πάττερν καθημερινής αστικής “τρέλας” συγκατοικούν σε ένα επιμερισμένο υφασμάτινο κολάζ που επιδεικτικά προβάλλει την απίστευτα έντονη προσωπικότητά του. Μέτρησα ήδη πάνω από από 50 photos στο Iphone. Διάλεξα αυτές που δεν ήταν busy και έκαναν εικόνα την γεύση που μου άφησε η αφή και η επαφή με την Versace for H&M collection. Τώρα λοιπόν, καληνύχτα.