μίξερ

Ποτέ δεν είπα ότι ο ρόλος του ντετέκτιβ με αφήνει αδιάφορη. Και σε αυτή την περίπτωση λειτούργησε υπέρ μου. Πάρκαρα στο πάρκινγκ στη γωνία και κατεβαίνοντας σε συνθήκες ανεκτού κρύου (14ο C σύμφωνα με το widget του καιρού) τη Βουλής προς το Σύνταγμα βλέπω στο αριστερό μου χέρι μια ολόλευκη μεγάλη πόρτα και μπαίνω. Το τηλέφωνο, και πάλι, αυτόπτης μάρτυρας της εκ νέου μύησής μου σε μια vintage γωνία της πόλης. Όταν βρίσκομαι μόλις λίγα χιλιόμετρα από το σπίτι μου και η ατμόσφαιρα μεταλλάσσεται προκλητικά κανοντάς με να νιώθω πως στέκομαι στα πιο αγαπημένα μου σημεία στον πλανήτη, εκεί που νιώθω, αναπνέω και ζω δημιουργικά, είμαι ευτυχισμένη. Τόσο απλά.  Όχι δεν πρόκειται για ένα event αλλά για μια πολύ ωραία δράση μόδας που δεν εκβίασε ούτε στο ελάχιστο το συναίσθημά μου. Cupcakes + σούπες + τέλεια φωτιστικά + πολλές σκάλες + νεοκλασικό κτίριο + δωμάτια με lifting βεστιαρίου + πολύ φως + φαβορίτες + τεράστια τετράγωνα τακούνια + eyeliner + πολυάριθμες απροσδιότιστα οικείες μυρωδιές = Vintage Monthly. Περιβάλλον ανεμπόδιστου στυλ στα όρια ψυχοθεραπείας κόντρα σε οτιδήποτε προκαλεί νευρώσεις. Στο στομάχι και όχι μόνο. Θα ξαναπάω.

Στα ράφια του χρόνου το design κάνει τη διαφορά.

Αγαπώ τα κοκαλάκια. Μόνο οι λεπτομέρειες είναι ικανές να ενισχύσουν το προσωπικό στυλ.

Και ο χρόνος χωρίς το χώρο είναι γυμνός. Για να ντυθεί “κλέβει” στιγμές διακοσμητικής μαγείας.

Γεμίζει με δράση.

Εμπνέεται από τα μη προφανή.

Μιξάρει παλιό και νέο για να επινοήσει έκφραση.

Η γεύση του, πλέον, γλυκοροκεπιμονοπικαντικοπεριεργοαυτόνομη!